دو سوال اساسی برای شناخت مهارت های شخصیتی اعضای تیم در یک استارتاپ

Podcast: Play in new window | Download

Subscribe: RSS

دو استاد دانشگاه ایلینوی و از نویسندگان دایره المعارف کارآفرینی (۱۹۸۲)، آلبرت شپیرو (A. Shapiro) و لیزا سوکول (Lisa Sokol) ، در مقاله ای با عنوان «ابعاد اجتماعی کارآفرینی» کارآفرین را فرد یا گروهی تعریف کرده اند که دارای ویژگی های شخصیتی مانند پیشگامی، گردآوری کننده منابع، استقلال طلبی و ریسک پذیری باشد.

من به تعاریف بالا «به چالش کشاننده وضعیت موجود» را اضافه می کنم. با این تعبیر که یکی از مهمترین ویژگی های شخصیتی یک فرد خلاق، عدم رضایت نسبت به وضعیت فعلی و تلاش برای یافتن راهی برای بهبود آن است.

راه میان یک ایده جدید و تبدیل آن به پدیده ای که بتواند در وضعیت فعلی تغییر مثبتی ایجاد کند، طولانی‌است. پیمودن این راه یک شبه ممکن نیست و باید هفت جفت کفش آهنین و هفت عصای آهنین داشت. در این راهِ پر از خار مغیلان به کفش آهنین نیاز است تا پاهای کارآفرین زخمی نشود و عصا لازم است تا وقتی پشتش از خستگی خم شد، به آن تکیه کند. ین کفش و عصا، در واقع، هم تیمی های او هستند.

در یک استارتاپ، هماهنگی و همکاری مناسب میان اعضای تیم و تمرکز بر هدف و ایده، امری ضروری است. البته برای یک تازه کار، که ایده ای در سر دارد و دوستانی را برای اجرای آن دور خود گرد آورده، دانستن علم مدیریت منابع انسانی طوری که بتواند از برآیند توانایی های اعضای تیم بهترین نتیجه را بگیرد، چنان لازم نیست. یادگیری این مهارت ها گرچه یک امتیاز است اما پیش نیاز موفقیت نیست. تجربه، معلم خوبی است و در طول راه، موفقیت ها و شکست ها، بهترین آموزش ها را به انسان خواهد داد.

همراه ساختن افراد در راستای انجام یک هدف با نفع مشترک کار ساده ای نیست مگر اینکه آن فرد ظرفیت پذیرش چنین موضوعی را داشته باشد، دشواری ها را تاب بیاورد و مانع از تداخل احساساتش با کار شود. در کلام ساده، بتواند حرفه ای رفتار کند. البته این از کسی که برای نخستین بار به صورت جدی وارد کاری شده است، شاید انتظار زیادی باشد. اما به هرحال، کارآفرین شدن بیش از آنکه به تخصص در یک حرفه نیاز داشته باشد به چنین مهارت های شخصیتی نیازمندست.

کسی که می خواهد در یک استارتاپ کارایی بالایی داشته باشد باید مهارت های شخصیتی و اجتماعی زیر را دارا باشد.

• واقع بینی و دوری از ایده آل گرایی مفرط
• دانِش‌وَرزی و خودآموزی
• پایبند بودن به محدودیت زمانی
• شبکه سازی
• هنر نه گفتن
• پرهیز از قضاوت زودهنگام درباره همکاران
• پیشقدمی در بر عهده گرفتن وظایف
• پذیرفتن سهم خود در شکست ها
• هدف گرایی، تمرکز و جدیت

بی تعارف بگویم، راه اندازی یک کسب و کار تعارف نمی پذیرد بلکه یک نظم (discipline) کاملا جدی و دقیق لازم دارد. برای شناختن بهتر اعضای تیم، و آن هایی که می توانند برای استارتاپ شما مفید باشند، دو سوال ساده اما اساسی زیر را بپرسید.

سوال اول: برای ادامه کار به x (مثلا ۲۰) میلیون تومان نیاز داریم، چه کسی حاضر است پول بیاورد؟

به قول کتاب شازده کوچولو: « اگر به آدم بزرگ‌ها بگویید یک خانه‌ى قشنگ دیدم از آجر قرمز که جلو پنجره‌هاش غرقِ شمعدانى و بامش پر از کبوتر بود محال است بتوانند مجسمش کنند. باید حتماً به‌شان گفت یک خانه‌ى (چند) صد میلیون تومنى دیدم تا صداشان بلند بشود که: – واى چه قشنگ! »

کسی که برای چیزی پول خرج می کند، آن را جدی تر می گیرد و تمام تلاش خود را برای حفظ و بهبود آن بکار خواهد گرفت. اگر در پاسخ به پرسش بالا دیدید افرادی علیرغم توان مالی برای چنین شراکتی تمایلی نشان نمی دهند، می توانید اینگونه تصور کنید که هدف آن ها از پیوستن به شما و چنین پروژه ای، بیشتر کارآموزی است تا کارآفرینی.

سوال دوم: وقتی به درآمدزایی رسیدیم، با درآمدمان چکار کنیم؟

پاسخ به این سوال میزان امیدواری، و خوشبینی اعضای تیم را به آینده کاریشان مشخص می نماید. کسی که معتقد است به محض درآمدزایی باید مانند کارمند یک سازمان بزرگ حقوق بگیرد درک درستی از شروع یک کسب و کار و هزینه های پیدا و پنهان آن نداشته و نمی تواند بدون چشم داشت مادی به همکاری با شما ادامه دهد. این با ماهیت استارتاپ بخصوص در زمان تولید حداقل محصول ماندگار (MVP) تفاوت دارد.

تیم و فضای کاری استارتاپ ها کوچکند. مانند شازده کوچولو، باید هر کاری که لازم است برای حفاظت از گل های سیاره (استارتاپ) در مقابله با بائوباب ها (مشکلات) انجام دهید.