استراتژی ترشی چیست؟

ترشی در فرهنگ غذایی ما ایرانیان بسیار مورد توجه قرار دارد. در اغلب رستوران ها و اکثر خانه ها انواع و اقسام آن یافت و مصرف می شود. تولیدات تجاری آن نیز رونق دارد. این چاشنی معروف ایران و خاورمیانه راهی بوده برای نگهداری سالم از مواد خوردنی فاسد شدنی که در پاییز در دسترس هستند برای مصرف در زمان سرما و زمستان ها.

[در سری جدید از نوشته ها در #خوشفکری قصد داریم تا فلسفه و مفاهیم و نمادهای فرهنگی ایرانی را بررسی نموده و از آن طریق به راه حل ها و آموزه های متناسب با فرهنگ‌مان در حوزه های مختلف کسب و کار دست پیدا کنیم. آموزه هایی که سال ها و قرن ها در ادبیات، هنر، موسیقی، و فرهنگ اجتماعی، ما در حوزه های تیم سازی، تولید و عرضه محصول و خدمات، بازاریابی، مشتری مداری و ازین دست وجود داشته و متاسفانه به دلیل عدم تولید محتوای به روز و جذاب، در برابر منابع آموزشی خارجی، بسیار مغفول مانده اند.]

تولید ترشی در کارگاه های خانگی موجب ایجاد شغل و کسب درآمد برای بسیاری از بانوان ایرانی در شهرها و روستاها در قالب شخصی و یا تعاونی شده است و برندهایی ماننده عمه لیلا شکل گرفته و در حال رشد هستند.

این چاشنی به عنوان یک پدیده فرهنگی ایرانی نکات مهمی را در خود دارد که در اینجا صرفا از منظر کسب و کار به آن پرداخته می شود:

ترشی: نماد صبر و امید به روزهای بهتر

مادران ما چرا ترشی می گذارند؟ چه چیزی به آن ها چنین انرژی ای می دهد که امروز خود را به زحمت بیاندازند تا برای چندین سال آینده مزه ای کنار غذا بر سر سفره بگدارند؟ اگر امید نباشد، اگر تصویر پر از شوق رسیدن بچه ها از مدرسه و همسر از سرکار به خانه و کنار نشتن دور سفره نباشد، چه ارزشی دارد این زحمت و انتظار؟

نمی توان ترشی خوشمزه ای خورد و نپرسید که مال چه سالی است؟ ترشی بر سر سفره، سوغات از گذشته است. و کسی که آن را بر سر سفره می گذارد نمی تواند یک لحظه به روزگاری که با دل خوش آن را درست می کرد گریزی نزند و مکثی نکند.

کارآفرین ها افرادی بسیار خوشبین و امیدوار به آینده هستند. اعضای یک تیم استارتاپی امروز زحمت و سختی می کشند به امید ساختن زندگی بهتری برای خود در آینده. استارتاپ منهای امید یعنی هیچ.

ترشی خوب، زمان می خواهد

مصرف کنندگان ترشی می تواند کیفیت و مزه ترشی چندساله را با ترشی های تازه تشخیص دهد. بدون گذر زمان، ترشی اصطلاحا جا نمی افتد و آن چیزی که باید بشود نخواهد شد.

در هر کسب و کاری حتی کسب و کارهای نوآورانه که پتانسیل توسعه سریع را دارند نیز یک محور کلیدی زمان می باشد. گذر زمان تصمیمات و استراتژی های خوب و بد را از هم جدا می کند. ایده های مناسب و نامناسب را تمیز می دهد و به ما نشان می دهد کار درست کدام است. هر کسب و کاری برای اینکه به جایی برسد نیاز به زمان دارد. البته این به معنای آن نیست که دست روی دست بگذاریم و فقط صبر کنیم. در درون ظرف ترشی که در گوشه ای راه شده هم فعل و انفعالات شیمیایی در جریان است.

ترشی یعنی دقت به جزییات

تولید ترشی زمان و حوصله می خواهد. میوه و تره باری که تبدیل به ترشی می شود باید درست انتخاب شده باشد، خوب شسته شود و سرکه ی مورد استفاده هم سرکه ای مرغوب باشد. به اضافه آن انتخاب ادویه هم مهم است و مزه ترشی را تغییر خواهد داد. با اضافه کرده مقداری نعنا خشک، گلپر و … انواع ترشی را با مزه های متفاوت می تواند تهیه کرد.

ترشی سر سفره یک استراتژی جلب رضایت است

در فرهنگ ما توجه به جزییات و ارائه بیشتر از آنچه مورد انتظار است نهادیه شده است. اگرچه امروزه خیلی این جزییات را رعایت نمی کنیم. وجود ترشی و دیگر مخلفات بر سر سفره و در کنار غذای اصلی، در فرهنگ بسیاری از کشورهای غربی الزامیت و اهمیت چندانی ندارد. چرا که غذای اصلی است که نقش مهم را رد سیر کردن بازی می کند. اما برای سیر شدن چشم و مغز این مخلفات کمک می کنند. به خصوص اگر برای آن، زمان صرف شده باشد و جزییات آن دقت شده باشد. که این زمان و دقت است که نوعی احترام و به رسمیت شناختن برای کسی است که بر سر سفره می نشیند.

این طرز فکر (Under-promise and Over-deliver) در کسب و کار، می تواند بسیار برای جذب مشتریان جدید و حفظ مشتریان فعلی جذابیت داشته باشد. توجه به جزئیات، ارائه چیزی بیشتر از آنچه که آن ها بابتش پرداخت کرده اند هرچند هم کوچک در حد یک پیاله ترشی می تواند حال مشتری که در فکر هزینه ای است که دارد می پردازد را خوب کند.

نوبت شماست:

نظر شما چیست؟ تا چه اندازه می توان به جزییات فرهنگی مان به عنوان الگوهایی برای کسب و کار نگاه کرد؟